Dekentje op mijn schoot, laptop voor me: ik ben helemaal klaar voor het schrijven van een artikeltje. Het is weeral een tijdje geleden dus bij deze: hoe gaat het daar bij jullie? 

Ik herinner me nog toen ik klein was. Hoe ik altijd superhelden strips tekende samen met mijn broer en hoe het gewoonweg werkelijkheid leek te worden. Alsof het verhaal gewoon vlak voor me gebeurde. Het schrijven en tekenen van verhalen kan misschien zelfs vergeleken worden met iets magisch. Het doet iets met je waardoor je plots in de schoenen van iemand anders kan stappen. (maar ja, ik lijk hier wel weer heel hard uit te wijken. En ik hoop dat jullie me nog volgen met het lezen, haha)

Vorige week had ik dus na een hele lange tijd terug een verhaaltje geschreven.( Een stripverhaal dat eindelijk is afgeraakt en waar ik niet gewoon aan begon en nooit verder afwerkte... de 'struggle' die velen wel hebben denk ik.) Op school kregen we de opdracht om in één week 6 pagina's aan verhaal te hebben. 

Hier is eventjes in het kort het verhaal: Het moest gaan over de tweede wereldoorlog. Best wel een heftig en moeilijk thema. Maar het was prachtig om iedereen hun unieke resultaten te zien. Omdat ik mijn verhaal een beetje licht wilde houden heb ik uiteindelijk gekozen voor een joods man die na zoveel jaren na de oorlog een interview ondergaat. Ik wilde hierbij dus eerder de nadruk leggen op een ongemakkelijk interview. Ik weet niet waarom maar ik vind het zalig om ongemakkelijke situaties in beeld te brengen en te schrijven. (iets wat jullie misschien al weten van mij... )  Misschien gewoon omdat ik mezelf er te hard in herken. Dat is het waarschijnlijk wel. En ook omdat ik graag aan die 'ongemakkelijke' kijkers wil aantonen dat ze niet alleen zijn in deze grote wereld. Join the club!

Hier zijn dus de tekeningetjes. (en een aantal 'behind the scenes' :) )

Heb nog een prachtige, herfstige en gezellige dag :)

Helene X